نون به نرخ روز خوردن

نون به نرخ روز خوري يكي از اون دست هنرهايي هست كه امثال من از اون سخت بي بهره هستن. قديمتر خاطرم هست كه مي شنيدم كه مي گفتند براي موفقيت پول و پارتي و پر رويي كفايت مي كنه. اين گفته گرچه هنوز به قوت خودش باقيه اما هنر مذكور هم در اثربخشي هر چه بيشتر اين عوامل موفقيت موثره و نبايد در دستيابي به پله هاي بلند ترقي مورد غفلت قرار بگيره. حتماً افرادي رو سراغ داريد كه طي سالها و دهه هاي اخير چرخشهاي ايدئولوژيك صد و هشتاد درجه اي (بلكه بيشتر) در جهات و سمت و سوي مختلف با سرعت و شيوهاي مختلف داشته اند و به قول معروف هر روز كنار يكي غش كردن. ما خودمون چندتايي سراغ داريم. جالبه بدونيد اين آقايون و خانمهاي دوآتشه امروزي كه اين روزها از اين سر بامها (تاكيد مي كنم نه يك بام بلكه هر از چند روزي يك بام) مي افتند تا همين چندي قبل گرچه باز هم دو آتشه بودند اما از اون سر بامها مي افتادند كه سبقه و خاطرات خيلي از اونها علاوه بر پرونده هاي ادارات آگاهي و شهربانيهاي قديم كه الان ديگه به لطف دوستان غير قابل دسترسي و ارجاع هستند در ذهنها و يادهاي دوستان و بستگان و آشنايان محفوظه و بعضاً به بهانه اي خواسته يا ناخواسته طرح مي شه و بعضاً باعث حيرت آدم مي شه. راستش دلم مي خواست شفاف تر بنويسم و بيشتر. اما ترسيدم حمل بر توهين يا قضاوت در مورد غير بشه. بهرحال درد دل بود
تو خود حديث مفصل بخوان از اين مجمل...