هيچ دقت كرديد كه چقدر گله و شكايت مي كنيم. قبول دارم كه مشكل، ظلم، بي عدالتي، خشونت، توهين و ... بيداد مي كنه اما بياييد با خودمون رو راست باشيم! واقعاً تا به حال با چند مشكل جدي در زندگي غير فردي و اجتماعي - منظورم غير از قسط ماشين و خونه و مهاجرت و تحصيل و ازدواج و شكم و ... و ساير چيزهاي مد روز اين تيپي هست - با تمام وجود مبارزه كرديم. تا حالا رفتي يك جا (مثلاً بگو كوه)، حتي واسه خودت با صداي بلند فرياد بزني كه "كو آزادي؟". تا به حال به مدير شركتت رك و رو راست گفتي كه چقدر ازاو به خاطر اجحافي كه در حق كارمنداش مي كنه بدت مي آيد؟ تا به حال براي گرفتن حقت توي يك اداره يا سازمان (دولتي و خصوصي فرقي نمي كنه، مثلاً بانك) دعوا كردي، شكايت كردي، كلانتري رفتي يا حتي فرياد كشيدي؟ تا به حال با چند نفر آدم يا سازمان مسوول يا حتي آشنا، آگاه و توانا در رابطه با مسايل موجود بحث جدي و منطقي داشتي؟ چند بار قانع شدي؟ چند بار قانع نشدي؟ چند وقت پيگير بودي؟ چقدر براي داشتن آزادي، حقوق شهروندي، اصلاح عادات و سنت هاي غلط جمعي و فردي و نظاير اون مايه گذاشتي؟ چند بار بخاطر گرفتن حقوقت راهپيمايي يا تظاهرات رفتي (حتي توي حياط يا محوطه مدرسه يا دانشگاه)؟ چند باردراعتصاب شركت كردي؟ چند بار پشت دوستي رو كه به خاطر حقوق جمعي يا فردي اعتراضي داشته گرفتي؟ ساده تر بپرسم چقدر ساختي كه انتظار داري تو ويرانه نباشي؟
شايد جواب بعضي ها به اين سوالات نشاندهنده تلاش اونها در اين رابطه باشه البته اگر تو زندان يا خارج از كشور نباشن. بقيه چي؟ شايد منتظريم يكي ديگه بياد و آزاديها و حقوق مون رو دو دستي بهمون تقديم كنه و البته حقوق ما رو هم جهت نقد و اظهار نظر و شكايت و گله گذاري در مورد خودش، توي تاكسي، در حضور همسر يا ساير اعضاي خانواده يا توي جمع هاي خصوصي يا مطمئن كه بدونيم خطري تهديدمون نمي كنه رعايت كنه
۱ نظر:
به موضوع جالبی اشاره کردی ما ملتی هستیم گله مند و این رو معمولا در جمع های حداقل دو سه نفری می بینیم. بله گله مند هستیم ولی معترض نه، وقتی کسی به ما ظلمی می کنه پشت سرش گله می کنیم و داد و هوار؛ ولی رک و راست اعتراضمون رو اعلام نمی کنیم و دقیقا همانطور که گفتی منتظریم یک قهرمان پیدا بشه و به داد ما برسه. شاید برای پیشرفت مملکتمون (منظورم حرکت به سوی رفع مشکلات است)، باید همین فرهنگ اعتراض رو در بین عموم رواج بدهیم
ارسال یک نظر