بسكتبال

اومدم كه كلي بنويسم از بسكتبال و از حجم خوشحالي كه دارم و گلايه كنم از مردمي كه انگار همه آرزوهاشون با فوتبال به سرانجام ميرسه از تيمي كه با ميانگين سني 22 سال و با يك مديريت حساب شده و علمي كاري كرد كارستون و از آقايوني كه از گوشه انزواي باخت فوتبال بيرون اومدند و حالا قهرماني رو به خودشون نسبت ميدند اما همه جمله ها بد و افتضاح از آب دراومد نه هيچ كدومشون ميتونه شادي بي حد و حصر من رو بيان كنه نه گلايه منديم رو
پس فقط يك كلام به تك تكتون افتخار ميكنيم رعنا قامتان ميهن
(ميگم فكر كنم بايد يواش يواش توضيح وبلاگ رو به روزنوشته هاي ورزشي تغيير بديم چيكار كنم ديگه من خوره ورزشم البته خودم ورزشكار نيستم اما ورزشكارا رو دوست دارم)
قبلا هم از اين تيم بسكتبال براتون گفته بودم